De hemel voelt zich blijkbaar thuis bij ons...

De Hemel voelt zich blijkbaar thuis bij ons...


Een keer per jaar gaan we met 't Vlot op bezinningsdriedaagse : met 15 gasten en 15 medewerkers van ’t Vlot naar de abdij van Averbode, om van daaruit de derde dag een staptocht te maken naar Scherpenheuvel. Drie dagen weg uit het harde straatleven, drie dagen zonder zoektocht naar een slaapplaats, eten en drinken. Elke gast wordt gekoppeld aan een medewerker en ze krijgen als duo de opdracht om drie dagen samen het bezinningsprogramma te volgen en goed voor elkaar te zorgen.

Precies twee weken geleden, van 6 tot 8 mei 2019, begonnen we aan de zevende editie van deze jaarlijkse hoogdagen. We gingen samen op zoek naar ‘de Tuin van (H)eden’. Aan de hand een aantal keuzeworkshops gingen de deelnemers op zoek naar wat hen vandaag , en hopelijk ook morgen, vreugde kan bieden in het leven. Op zoek naar een klein stukje hemels geluk.

Eerlijk waar, ik zag een stuk uit Openbaring 21, werkelijkheid worden.
Ik zag een jongeman die sinds een paar jaar clean is van een heroïneverslaving en onlangs een diploma in de zorgkunde haalde, zeer toegewijd optrekken met een blinde vrijwilligster. Zij mocht drie dagen zijn ogen gebruiken, terwijl hij alsmaar meer open bloeide en de vrijwilligster in staat was het licht van deze jongeman te laten schijnen.
Ik zag een Iranese man zonder wettig verblijf drie dagen optrekken met een gepensioneerde bankdirecteur. Ze delen een groot gezamenlijk verdriet van het weduwnaar zijn. Tijdens een Tai Chi oefening hielden ze elkaar staande. Terwijl ze schroomvol elkaars voeten masseerden vonden ze vertrouwen, troost en erkenning bij elkaar.
Ik zag een gepensioneerde juf die van oneindig veel kinderen pleegmama mocht zijn drie dagen optrekken met een net- niet-meer-dakloze vader van een dochter van drie. Ze maakten een gezamenlijk schilderij met een speels engelenkind in de hoofdrol.
Ik zag een Spaanse jongeman zijn beste Arabisch oefenen terwijl hij hielp het bed op te maken van een islamitische Algerijnse vriend die al maanden in de fietsenparking van het station slaapt en nog nooit een kamer mét toilet en douche ter beschikking kreeg. Ze schilderden samen een vogel met ijzersterke vleugels …
Ik zag een verpleegster die haar carrière begon in West Afrika drie dagen optrekken met een Ghanese man die al 20 jaar door Europa zwerft én ik zag hen samen dezelfde droom koesteren: ooit terugkeren naar het West Afrikaanse platteland.
Ik zag mensen een kring vormen waarbij elk een muziekinstrument uitkoos om samen een hemels lied te componeren.
Ik zag ook nog een vrouw met syndroom van down die iedereen voortdurend warm omhelsde, gedichten voorlas aan tafel en absoluut een vredesdans wilde dansen met heel de bende.
Ik zag het hele bonte gezelschap samen genieten van een heerlijk ijsje in de lekdreef.
Ik zag het hele bonte gezelschap ook samen stappen door de velden naar Scherpenheuvel. Regen en wind kon hen niet deren. Alle emoties, verhalen, herinneringen en verzuchtingen werden mee gedragen en bij aankomst vol vertrouwen neergelegd bij de Moeder Gods.
We sloten de drie dagen af in de koepelkapel en met de tekst van Openbaring 21.
‘Alles werd nieuw.
Er kwam een nieuwe hemel
en net zo goed een nieuwe aarde.
Zo zal het zijn in de nieuwe stad:
de hemel en de aarde horen bij elkaar.
De aarde is opgelucht, de hemel voelt zich thuis.
… ’
Zo hebben we het, echt waar, mogen voelen. Zo straf dat wie erbij was er niet meer over kan zwijgen.
Het leven is nog steeds moeilijk. Er liggen nog veel hindernissen en stenen op de weg.
Maar de huiskamer van 't Vlot blijft overeind en we blijven elkaar ontmoeten.
En we houden de stukjes hemel die we ontdekten vast.
Want de hemel voelt zich blijkbaar thuis bij ons.