En hoe was het in Averbode?
’t Vlot en Jambo gingen van 2 tot 4 mei naar de abdij vanAverbode voor een
driedaagse. Met dertigen waren we, plus nog een vijftal begeleiders die voor de
organisatie en de goede gang van zaken zorgden. Die werden versterkt door twee
stagiaires van de Thomas More. 15 vrijwilligers werden gekoppeld aan 15 gasten.
Gedurende de tijd in Averbode waren ze ‘maatjes’ voor elkaar. Ze moesten niet de
hele tijd met elkaar optrekken, maar wel voor elkaar zorgen, bv. dat ze tijdig
aan de ontbijttafel verschenen. Twee weken voor het vertrek kwamen we op
woensdag samen, in de eerste plaats om te weten wie ons maatje werd, en ook om
elkaar wat beter te leren kennen en informatie te krijgen hoe het daar in
Averbode aan toeging.
De aankomst
Na een vlotte busreis, trokken we met onze bagage onder de majestueuze poort van
de abdij naar binnen. Iets verder aan de grote deur van de abdij werden we met
een brede glimlach ontvangen door Pater Pol. Ieder kreeg zijn kamer toegewezen
en kon zich gaan installeren. En dan werd het eten opgediend. Jammer genoeg niet
meer samen met de paters, in hun refter. Dat viruske heeft hier ook invloed
gehad op het dagelijks leven van de paters en bepaalde regels werden niet terug
gedraaid. Maar de activiteiten-zaal waar we meestal samenkomen, was zeker een
goed alternatief. En smaken heeft het zeker gedaan, drie dagen lang.
De activiteiten
Na een eerste kennismakingspel werden we opgedeeld in verschillende groepen. Een
eerste groep kreeg de kans om eens achter de schermen van de abdij te kijken.
Onder begeleiding van Pater Pol en zijn smakelijke uitleg werden verschillende
mooie kamers getoond waar vroeger de abt zijn bezoekers of de nieuw intredende
novicen ontving. Wist je dat een groot deel van de abdij een honderd jaar
geleden is afgebrand? En dat dan de nieuwe vleugel waar we verbleven volledig
werd heropgebouwd? We hebben alles mogen zien: de kapittelzaal, de kerk
uiteraard, de sacristie met zijn heel klein spiegeltje waar de abt moet buigen
om te zien of zijn kledij wel goed zit, de gang waar de koormantels van de
paters hangen. David kon niet aan de verleiding weerstaan om er ook zo een te
passen. Zou hij écht de goesting hebben gehad om in te treden? Een tweede groep
ging het even rustig aan en besloten om onder deskundige leiding papieren
bloemen te gaan maken. Een derde groep ging samen met Alex op zoek naar stilte.
We trokken de natuur in, in de omgeving van de abdij. Onvoorstelbaar wat je
hoort, auto’s in de verte, maar ook vogels in de bomen, een hond die in de verte
blaft, een koe die loeit, maar ook de wind die door de takken van de bomen
blaast en de bladeren zachtjes laat ritselen, en dat kan toch zo’n deugd doen.
De volgende dag werden de groepen omgewisseld, zodat iedereen de kans kreeg om
ook de abdij te bezoeken, naar buiten te trekken, of ‘ Rustig wakker worden met
Jan’; alle stramme spieren losschudden en oefeningen om rustig in je hoofd te
worden. Dinsdagnamiddag, om 4 uur, één van de hoogtepunten, door velen
reikhalzend naar uitgekeken, en een traditie geworden op onze driedaagse: een
ijsje eten in de wereldberoemde ‘Lekdreef’. Daar heeft iedereen van genoten en
hoe! Daarna nog even rondwandelen in het domein en genieten van het gezelschap
én het groen. En ’s avonds, wat deden we dan? Oh, van alles, kletsen, karaoke,
gezelschapsspel, een danske placeren, een quiz, kortom, ons goed amuseren hé!
Scherpenheuvel.
En toen was het al woensdag. Vandaag terug naar huis, naar ’t stad, met al zijn
drukte en lawaai. Maar toch… Na het ontbijt werd een schoofzakje gemaakt, want
we gaan, ook al traditie, te voet van de abdij naar Scherpenheuvel. (12 km). De
kamers netjes gemaakt, de bagage in de auto geladen, en dan waren we klaar. We
vertrokken door het bos, en soms was het wel en beetje steil, maar altijd was er
wel een helpende hand om beneden, of boven te geraken. En ook, (spijtig genoeg?)
maar ook traditie, verloren lopen! Is het links of dan toch rechts? Die
achteraan staan geraken er ook niet aan uit. Onderweg stonden Niek en Chris aan
een kerkje met de ravitaillering. De bagage was al in Scherpenheuvel en de
lieverds hadden hun auto terug volgeladen met water en wafels. Maar
uiteindelijk, onder een stralende zon is iedereen er toch geraakt. In de Pelgrim
vonden we onze bagage terug én onze boterhammetjes. Nadien kregen we nog wat
vrije tijd om in Scherpenheuvel rond te wandelen. We sloten af met een zeer
stemmige slotviering in de koepelkapel. En dan was het de bagage ophalen en
terug naar de bus. Veilig en wel thuisgekomen, nam iedereen afscheid van elkaar
en ging zijn eigen weg… En was het toen écht helemaal gedaan?
Terugkomdag.
Vrijdag 20 mei om halftwaalf ’s middags werden we allemaal weer verwacht aan ’t
Vlot om dan samen naar het Sint Maria instituut in de Lovelingstraat te gaan.
Daar werden we verwacht voor een maaltijd die de leerlingen van de school voor
ons hadden gemaakt. En het smaakte, het was heel lekker én het was heel gezellig
en heel plezant. We bedanken de hele ploeg die al dat lekkers voor ons op tafel
getoverd heeft. En ook een heel grote dikke merci aan al onze, zéér gulle
sponsors die door hun financiële bijdrage het weer mogelijk hebben gemaakt dat
we deze fantastische dagen met onze gasten konden beleven? Een dikke ‘dank u
wel!’ RV. Het mooie weer hebben we in ieder geval gedurende drie dagen gehad.
Niek vroeg zich zelfs af wie de de eitjes naar de Clarissen gebracht had
Reacties