Over Antonio, stapelaar van appelsienen. Over Marc, meester in de straatyoga.
Over Antonio, stapelaar van appelsienen. Over Marc, meester in de straatyoga Ik herinner mij, heel wat jaren terug, dat ik dagelijks Antonio zag zitten op het De Coninckplein in Antwerpen. Antonio had het allemaal. Een drugsverslaafde zieke Afrikaanse man zonder wettig verblijf en zonder dak boven zijn hoofd. Een complete verschoppeling. Hij was al meer dan 20 jaar in Europa en had zich krom gewerkt in het zwartwerkcircuit. Op de dag dat hij echt niet meer kon, verloor hij zijn werk en meteen ook zijn kamertje bij dezelfde koppelbaas. Als ik voorbij het plein wandelde of fietste was hij het die altijd vrolijk op mij riep: ‘hello my sister’. En ik riep dan spontaan terug ‘hello my brother’. Die spontane uitspraak heeft me heel wat vragen aan mezelf doen stellen. Meen ik het echt dat Antonio mijn broer is ? En wat betekent dat dan voor mij ? Een innerlijke strijd. Een intensieve worsteling. Ik heb me met Antonio verbonden door niet van hem weg te lopen. Ook al kon ik nauwel