tvlot antwerpen

Ze zijn met tien, de kinderen van Basisschool de Kleine Jacob die dit jaar hun vormsel doen. Hun grote dag in mei werd uitgesteld naar oktober. Ze wilden in tussentijd absoluut nog iets betekenen voor dakloze mensen. Dus werkten ze een plan uit. Eerste stap: een inleefwandeling in de schoenen van een dakloze man of vrouw. Er viel heel wat te ontdekken in de buurt van het centraal station. Een slaapplaats in de fietsenstalling waar dag en nacht muziek speelt en licht brandt. Een toilet waar je niet op kan als je geen geld hebt. Bankjes die zo gemaakt zijn dat je er op kan zitten, maar niet op liggen. De geur van verse broodjes en koeken die je niet kan kopen als je geen geld hebt. Treinen en trams die je niet kan nemen als je geen geld hebt. Bedelende mensen die ons uitnodigen om te be-delen. Een klein stukje natuur in het weggetje naast de zoo. Een inloopcentrum met vriendelijke mensen die o.a. ontbijtpakketjes uitdelen. Tweede stap: een tekening maken waar alle indrukken in verw

Mohamed Oufkir was vele jaren een bijzondere maat op straat. Een man waar je nooit zomaar aan voorbij kon gaan. Vaak zag ik hem woedend verontwaardigd roepend dat de wereld niet eerlijk ineen steekt. Als ik tijd maakte om oprecht te luisteren kalmeerde hij en ontspon zich steevast een wijs filosofisch gesprek. Vaak werd hij dan charmerend dromend enthousiast , klaar met nieuwe plannen voor een beter leven voor hem en zijn lotgenoten. Mohamed was geboren in Meknes in Marokko. Als ukkie van vijf verhuisde hij met zijn gezin naar het noorden van Frankrijk. Hij groeide er op , liep er college, ging een beloftevol leven tegemoet. De liefde bracht hem naar Antwerpen. Een wanhopig gebroken liefde bracht hem in de straten van Antwerpen. Kartonnen dozen op het Theaterplein werden jarenlang zijn vaste stek. Hij hield er zich koppig compromisloos staande, zijn ogen steeds smekend voor een mooier leven in een betere wereld. Opvangcentra waren niet aan hem besteed. Zijn vertrouwen in eender w

We kennen Anna als een jonge vrouw die al jaren – eerder sporadisch - binnen loopt in het onthaal van ’t Vlot. Altijd een spraakwaterval. Altijd emotioneel. Soms heel boos, soms heel triest, vaak heel enthousiast. Even onstuimig als ze meestal binnen komt, verdwijnt ze even later weer. Haar leven is ook onstuimig. Soms verblijft ze in de nachtopvang. Soms bij een tante. Soms bij haar moeder. Soms in de crisisopvang. Op een dag een boodschap van haar via messenger : ‘Ik moet zondag binnen in het ziekenhuis. Mijn baby in de buik is niet OK. Hij zal niet kunnen leven, ze gaan me zondag al opereren.’ Ik bel haar op, luister naar haar verhaal. Haar vriend bij wie ze verbleef in een vreemde stad heeft haar terug naar Antwerpen gestuurd. Hij zet een punt achter de relatie. Ze verblijft nu weer bij haar tante. Ze vraagt me om zondagavond een kaars te branden. Op maandag laat ze weten dat ze weer thuis bij de tante is en OK. Op dinsdag belt haar begeleidster van Ondo vzw me op met de vraag o