tvlot antwerpen

En hoe was het in Averbode? ’t Vlot en Jambo gingen van 2 tot 4 mei naar de abdij vanAverbode voor een driedaagse. Met dertigen waren we, plus nog een vijftal begeleiders die voor de organisatie en de goede gang van zaken zorgden. Die werden versterkt door twee stagiaires van de Thomas More. 15 vrijwilligers werden gekoppeld aan 15 gasten. Gedurende de tijd in Averbode waren ze ‘maatjes’ voor elkaar. Ze moesten niet de hele tijd met elkaar optrekken, maar wel voor elkaar zorgen, bv. dat ze tijdig aan de ontbijttafel verschenen. Twee weken voor het vertrek kwamen we op woensdag samen, in de eerste plaats om te weten wie ons maatje werd, en ook om elkaar wat beter te leren kennen en informatie te krijgen hoe het daar in Averbode aan toeging. De aankomst Na een vlotte busreis, trokken we met onze bagage onder de majestueuze poort van de abdij naar binnen. Iets verder aan de grote deur van de abdij werden we met een brede glimlach ontvangen door Pater Pol. Ieder kreeg zijn kamer toeg

Ze zijn met tien, de kinderen van Basisschool de Kleine Jacob die dit jaar hun vormsel doen. Hun grote dag in mei werd uitgesteld naar oktober. Ze wilden in tussentijd absoluut nog iets betekenen voor dakloze mensen. Dus werkten ze een plan uit. Eerste stap: een inleefwandeling in de schoenen van een dakloze man of vrouw. Er viel heel wat te ontdekken in de buurt van het centraal station. Een slaapplaats in de fietsenstalling waar dag en nacht muziek speelt en licht brandt. Een toilet waar je niet op kan als je geen geld hebt. Bankjes die zo gemaakt zijn dat je er op kan zitten, maar niet op liggen. De geur van verse broodjes en koeken die je niet kan kopen als je geen geld hebt. Treinen en trams die je niet kan nemen als je geen geld hebt. Bedelende mensen die ons uitnodigen om te be-delen. Een klein stukje natuur in het weggetje naast de zoo. Een inloopcentrum met vriendelijke mensen die o.a. ontbijtpakketjes uitdelen. Tweede stap: een tekening maken waar alle indrukken in verw

Mohamed Oufkir was vele jaren een bijzondere maat op straat. Een man waar je nooit zomaar aan voorbij kon gaan. Vaak zag ik hem woedend verontwaardigd roepend dat de wereld niet eerlijk ineen steekt. Als ik tijd maakte om oprecht te luisteren kalmeerde hij en ontspon zich steevast een wijs filosofisch gesprek. Vaak werd hij dan charmerend dromend enthousiast , klaar met nieuwe plannen voor een beter leven voor hem en zijn lotgenoten. Mohamed was geboren in Meknes in Marokko. Als ukkie van vijf verhuisde hij met zijn gezin naar het noorden van Frankrijk. Hij groeide er op , liep er college, ging een beloftevol leven tegemoet. De liefde bracht hem naar Antwerpen. Een wanhopig gebroken liefde bracht hem in de straten van Antwerpen. Kartonnen dozen op het Theaterplein werden jarenlang zijn vaste stek. Hij hield er zich koppig compromisloos staande, zijn ogen steeds smekend voor een mooier leven in een betere wereld. Opvangcentra waren niet aan hem besteed. Zijn vertrouwen in eender w

We kennen Anna als een jonge vrouw die al jaren – eerder sporadisch - binnen loopt in het onthaal van ’t Vlot. Altijd een spraakwaterval. Altijd emotioneel. Soms heel boos, soms heel triest, vaak heel enthousiast. Even onstuimig als ze meestal binnen komt, verdwijnt ze even later weer. Haar leven is ook onstuimig. Soms verblijft ze in de nachtopvang. Soms bij een tante. Soms bij haar moeder. Soms in de crisisopvang. Op een dag een boodschap van haar via messenger : ‘Ik moet zondag binnen in het ziekenhuis. Mijn baby in de buik is niet OK. Hij zal niet kunnen leven, ze gaan me zondag al opereren.’ Ik bel haar op, luister naar haar verhaal. Haar vriend bij wie ze verbleef in een vreemde stad heeft haar terug naar Antwerpen gestuurd. Hij zet een punt achter de relatie. Ze verblijft nu weer bij haar tante. Ze vraagt me om zondagavond een kaars te branden. Op maandag laat ze weten dat ze weer thuis bij de tante is en OK. Op dinsdag belt haar begeleidster van Ondo vzw me op met de vraag o

‘Doen wat niemand doet’   is in deze moeilijke tijden een hartverwarmend verhaal over mededogen met de te talrijke mensen die vaak door de samenleving zijn uitgespuwd. ‘t Vlot oordeelt niet, het gaat mee op weg. ‘t Vlot ontdekt dat het vooral deze mensen zelf zijn die met vallen en opstaan en met een ontembare kracht 'doen wat niemand doet'. Een documentaire van Leo De Bock.   Wil je ons steunen ?   Onze werking is niet gesubsidieerd en is enkel mogelijk door vele privégiften.  U kan financieel steunen via BE36736044369581 van OLV vzw Afdeling Vlot met vermelding 'gift'. Een fiscaal aftrekbare gift kan ook op BE80776590233377 van Caritas Hulpbetoon vzw met vermelding 'Project  't Vlot 8394'. Bent iemand die vaak digitale aankopen doet ? via https://www.trooper.be/tvlot kan een procent van het geld dat u aan uw aankoop besteed kosteloos naar 't Vlot gaan.  Meer info over 't Vlot ? 't Vlot Elke dinsdag- en donderdagnamiddag van 14h00 tot 16

Sinds Covid-19 is de huiskamer van 't Vlot, waar sinds jaar en dag onthaal is voor dak- en thuislozen, gesloten. Gelukkig konden we de aanpalende kerk open stellen. We ontvingen mensen met koffie en thee in dit bijzonder gebouw. Dit loflied is een neerslag van mijn ervaringen in deze bijzondere periode in de kerk. Het werd geschreven op uitnodiging van Kerknet.be voor de rubriek 'Laudato Si in de blender' Loflied voor straatbewoners   Ik maak een diepe buiging voor Boudewijn, de pelgrim met zijn stok,  die arm geworden als Job op zijn mesthoop,  me komt vertellen over de vreugde die hem omringt. Hij is rotsvast overtuigd dat deze overvloed aan vreugde  de betekenis van het eeuwig leven op aarde in zich draagt.  Ik maak een diepe buiging voor Mohamed,  die een kaars aansteekt voor zijn zus in de hemel bij Allah  en voor zijn vriend in de hemel bij God.  Hij bidt intens voor eeuwige liefdevolle verbondenheid met hen.  Ik maak een diepe buiging voor Edouard,  wiens leven e